نمــــــــــــــاز  ، چشمه ای زلال

• راستگويى
• امام على عليه السلام:

• «اَلصّادِقُ عَلى شَفا مَنجاةٍ وَكَرامَةٍ وَالكاذِبُ عَلى شُرُفِ مَهواةٍ وَمَهانَةٍ»

• راستگو در آستانه نجات و بزرگوارى است و دروغگو در لبه پرتگاه و خوارى.

• بهشت
• امام صادق عليه السلام:

• «اِنَّ اَدنى اَهلِ الجَنَّةَ مَنزِلاً لَو نَزلَ بِه الثّقَلانِ الجِنُّ وَالاِنسُ لَوَسِعَهُم طَعاما وَشَرابا وَلايَنقُصُ مِمّا عِندَهُ شَى ءٌ»

• كمترين فرد بهشت چنان است كه اگر جن و انس ميهمان او شوند همه را با خوردنى و آشاميدنى پذيرايى كند و از آنچه دارد چيزى كم نشود.

منبع : emam-rauof.blogfa.com

شخصی خدمت امیرالمومنین علی (ع) عرض کرد چهار مسئله دارم فرمود :

بپرس اگرچه چهل مساله باشد.
گفت :
واجب چیست و واجب تر کدام است؟ نزدیک چیست و نزدیک تر کدام است؟ شگفت چیست و شگفت تر کدام است؟ مشکل چیست و مشکل تر کدام است؟
مولا علی (ع) فرمودند:
واجب اطاعت خداست و واجب تر ترک گناه است ( چون با آلودگی به گناه عبادت مورد قبول نیست)
نزدیک قیامت است و نزدیک تر مرگ
عجیب دنیاست و عجیب تر علاقه به آن
مشکل قبر است و مشکل تر بی توشه رفتن در قبر.
کتاب نصایح صفحه 185 حدیث 108

نماز برای کسی که حق نمازش را ادا کند، دعا می‌کند. حق نمازش چیست؟ خیلی ساده است. یک نماز صحیح بخواند. این هم مکرر به جمع دوستان و غیر دوستان، عرض می‌کنم.

یک نماز صحیح بخواند، نماز صحیح چقدر زحمت دارد؟ شما حمد و سوره را صحیح کن، مسئله‌هایت را هم یاد بگیر. آدم چند تا مسئله بلد باشد نمازش صحیح می‌شود؟ چهل تا، پنجاه تا مسئله، که می‌شود مثلاً ده صفحه یک رساله. آدم ده صفحه یک رساله را مسئله بلد باشد، نمازش صحیح می‌شود. خیلی سخت نیست. ده صفحه، پانزده صفحه رساله را آدم بخواند، نمازش می‌شود درست.

یک حمد و سوره هم پیش یک معلم قرآن یا مثلاً کسی که تجوید بلد باشد، یاد بگیرد. به خصوص برای نوجوان‌ها به سرعت درست می‌شود، اگر سنش گذشته باشد، یک کم سخت می‌شود، اما برای نوجوان و جوان، خیلی زود حمد و سوره‌اش درست می‌شود. آنقدر هم که سخت نیست. خوب می‌شود نماز صحیح.

چی میشد اگه خدا امروز وقت نداشت به ما برکت بده ، چرا که دیروز وقت نکردیم از او تشکر کنیم

چی میشد اگه خدا فردا دیگه ما رو هدایت نمی کرد ،، چون امروز اطاعتش نکردیم

چی میشد اگه خدا امروز با ما همراه نبود ،، چرا که قادر به درکش نیستیم

چی میشد دیگه هرگز شکوفا شدن گلی رو نمیدیدیم ، چرا که وقتی خدا بارون فرستاده بود گله میکردیم

چی میشد اگه خدا عشق رو از ما دریغ میکرد ، چرا که ما از محبت ورزیدن به دیگران دریغ میکنیم

چی میشد اگه خدا فردا کتابش رو از ما می گرفت ،، چرا که امروز وقت نکردیم بخونیمش

چی میشد اگه خدا امروز به حرفامون گوش نمیداد ،،چون دیروز به دستوراتش خوب عمل نکردیم

چی میشد اگه خدا خواسته هامون رو بی پاسخ می گذاشت ،، چون فراموشش کردیم

چی میشد

اگه از این مطالب به سادگی بگذریم؟؟؟

کاش خودمون رو به خدا نزدیک تر میکردیم !

حالا شما بگید ، واقعا چی میشد؟؟؟؟؟

معنا و مفهوم نماز                                                                                           
                                                                                                        

نـمـاز در لـغت به معناى پرستش,نياز, سجود, بندگى و اطاعت, خم شـدن بـراى اظـهـار بـندگى و اطاعت و يكى از فرايض دين و عبادت مـخصوصى است كه مسلمانان پنج بار در شبانه روز به جا مى آورند.
نـماز يعنى خدمت و بندگى, فرمان بردارى, سر فرود آوردن و تعظيم كردن به نشانه احترام.
نماز, داروى نسيان و وسيله ذكر خداوند است. نـمـاز, رابـطه معنوى مخلوق با خالق است. نماز يعنى دل كندن از مـاديـات و پـرواز دادن روح; يـعـنى پا را فراتر از ديدنى ها و شنيدنى ها نهادن.

نماز در قرآن و حديث

فـلـسـفـه, فايده و آثار, شرايط و آداب و اوصاف نماز در آيات و روايـات بـسـيارى آمده كه پرداختن به همه آن ها در اين جا ممكن نـيـسـت, لـكـن بـه طور مختصر قطره اى از درياى معارف اسلامى را درباره نماز بازگو مى كنيم.
نماز, بزرگ ترين عبادت و مهم ترين سفارش انبيا است. لقمان حكيم پـسـرش را بـه نـمـاز تـوصـيه مى كند.1 حضرت عيسى(ع) در گهواره فـرمـود: خـدايـم مـرا بـه نـماز و زكات سفارش كرده است.2 حضرت ابـراهـيـم(ع) هـمـسر و كودك خويش را در بيابان هاى داغ مكه آن هـنـگـام كه هيچ آب و گياهى نداشت, براى به پا داشتن نماز مسكن داد.3 پـيـشـوايـان مـعـصوم ـ عليهم السلام ـ هنگام نماز رنگ مى باختند.
گـرچـه بـعـضـى نـمـاز را به خاطر بهشت يا ترس از عذاب جهنم مى خـوانند, اما حضرت على(ع) نه براى تجارت و ترس از آتش, بلكه به خاطر شايستگى خدا براى عبادت نماز مى خواند.4
نـمـاز, اهرم استعانت در غم ها و مشكلات است. خداوند مى فرمايد:
از صبر و نماز در مشكلات كمك بگيريد و بر آن ها پيروز شويد. نـمـاز بـه مـنزله پرچم و نشانه مكتب اسلام است. پيامبر اكرم مى فرمايد: (علم الاسلام الصلوه).
نـماز به منزله سر نسبت به تن است. پيامبر(ص) مى فرمايد: (موضع الصلوه من الدين كموضع الراس من الجسد).5
نـمـاز بـراى اولـياى خدا شيرين و براى غير آنان دشوار و سنگين است. قرآن مى فرمايد: (وانها لكبيره الا على الخاشعين).6
در اهـمـيـت نـمـاز همين بس كه حضرت على(ع) در جنگ صفين و امام حـسين(ع) در ظهر عاشورا دست از جنگ كشيدند و به نماز ايستادند. و آن گـاه كـه بـه عـلى(ع) ايراد گرفتند كه چه هنگام نماز است؟
ايـشـان فرمود: ما براى همين مى جنگيم تا مردم اهل نماز باشند.
در زيـارت نـامـه وارث مـى خـوانيم: (اشهد انك قد اقمت الصلوه; شهادت مى دهم كه تو نماز را برپا داشتى.)
حضرت على(ع) درباره نماز بارها سخن به ميان آورده كه در اين جا به چند نمونه اشاره مى كنيم.
الـف) درباره بركات نماز مى فرمايد: فرشتگان, آنان را در بر مى گيرند و آرامش بر آنان نازل مى شود, درهاى آسمان بر آنان گشوده و جايگاه خوبى برايشان آماده مى شود.7
ب) در خـطـبـه 196 نهج البلاغه گوشه هايى از مفاسد اخلاقى هم چون كـبر و سركشى و ظلم را برمى شمارد و آن گاه مى فرمايد: نماز به هـمـه وجـود انـسـان آرامـش مى بخشد, چشم ها را خاضع و خاشع مى گـردانـد, نـفس سركش را رام و دل ها را نرم و تكبر و بزرگ منشى را محو مى كند.
ج) هـم چـنين در نامه اى به محمد بن ابى بكر مى نويسد: نماز را در وقـت مـعين آن به جاى آر و به خاطر آسوده بودن از كار نماز, پيش از وقت معين آن را برپاى مدار و آن را واپس مينداز.8

اگر به سنّ تكليف رسيده‏ ايد، خوشا به حالتان. چرا كه لياقت آن را يافته‏ايد كه پروردگارتان شما را مورد خطاب خويش قرار دهد و از شما انجام عبادتى همچون نماز را بطلبد. اين نعمت، جشن لازم دارد، «جشن تكليف»!
وقتى پسران 15 سال راتمام كنند و دختران، 9 سالشان تمام شود، آغاز بلوغ و تكليف آنان است و اجراى دستورهاى خداوند، بر آنان واجب مى‏شود و بايد از كارهاى حرام اكيداً پرهيز كنند.
اگر هم به سنّ تكليف نرسيده‏ايد، باز هم نماز بخوانيد، تا با فراگيرى صحيح نماز و احكام مربوط به آن، با اين وظيفه مقدّس و عبادى آشنا و مأنوس شويد و زمانى كه برايتان واجب مى‏شود، مشكلى از جهت اجرا يا آشنايى با جزئيات آن نداشته باشيد.
البتّه مى‏دانيد كه غير از بلوغ، چيزهاى ديگرى هم شرط تكليف است، مثل قدرت، اختيار و عقل. يعنى اگر كسى ديوانه و سفيه باشد، يا در شرايط غير اختيارى قرار بگيرد، يا توانايى نداشته باشد يا به سنّ بلوغ نرسيده باشد، انجام تكليف‏هاى شرعى بر او واجب نيست.
امّا به هر حال، نماز و مسائل آن را فرا بگيريد، خود را به خواندن مرتّب نماز، عادت دهيد، با خدا و ياد او آشنا و مأنوس باشيد و به اين صورت، آمادگى لازم را از هر جهت، براى اجراى فرمان خدا در خودتان فراهم كنيد.
همچنانكه نبرد با دشمن و رويارويى با او در ميدان جنگ، نياز به تمرين‏هاى مقدّماتى و فراهم كردن آمادگى‏هاى لازم دارد، عبادت و نماز نيز كه نوعى مبارزه با دشمن نفس و جنگ با شيطان در سنگر عبادت است، به اين تمرين احتياج دارد.
اگر قبلاً دل و جانتان را آماده انجام درست و هميشگى اين عبادت سازنده نكرده باشيد، هنگام واجب شدن آن، برايتان سخت و سنگين خواهد بود.

هر چيزى جسمى دارد و روحى.
روح نماز، «حضور قلب» است و نماز بى توجّه و حضور قلب، تنها يك سرى الفاظ و حركاتى است كه انجام مى‏گيرد.
حضور قلب آنست كه انسان در نماز، توجه قلبى به خدا داشته باشد و از ياد او غافل نشود و هر لحظه و در تمام جملات و حركات نماز، بداند چه مى‏گويد، چه مى‏خواهد، معنى حركات و افعالش چيست، رو به چه كسى ايستاده، قبله‏اش كجاست، چرا نماز مى‏خواند و در برابر چه خداى عظيمى به نيايش و پرستش و حمد و ثنا و ذكر و دعا ايستاده است.
اگر ذهن انسان به مسائل ديگر مشغول باشد،
اگر حواس انسان پرت شود،
اگر هر صدايى، هر منظره‏اى، هر رفت و آمدى، هر نوشته و خط و نقاشى و صحنه‏اى، او را به خود مشغول كند و يادش رود كه در حال نماز است و كجا ايستاده و چه مى‏گويد، معناى اين نداشتن حضور قلب است.
يكى از راه‏هاى كسب حضور قلب، دانستن معناى نماز و در نظر آوردن ترجمه كلماتى است كه انسان در نماز مى‏گويد.
راه ديگر، انتخاب مكانى براى نماز است كه رفت و آمدها و سر و صداها، صحبت‏ها، عكس‏ها و تابلوها، او را به خود مشغول نسازد.
راه ديگر، انجام مستحباتى است كه پيش از نماز و هنگام نماز، رعايت آنها به نمازگزار حالت توجّه بيشترى مى‏دهد و او را به ياد خدا و بندگى خويش مى‏اندازد.
وقتى به ملاقات يك شخصيّت برجسته مى‏رويد، بهترين لباس را مى‏پوشيد و مؤدّب در نزد او مى‏ايستيد و يا مى‏نشينيد و از هر كارى كه برخلاف ادب باشد، پرهيز مى‏كنيد، به سخنان او كاملاً گوش مى‏دهيد و به آنچه خودتان مى‏گوئيد، كاملاً توجّه داريد و در سراسر لحظه ديدار، آن شخص در نظرتان است.
خدا برترين موجود است و هستى همه موجودات به او بستگى دارد. ما، بنده‏اى نيازمند و ناتوان، كه از نعمت‏هاى او برخورداريم، به شكرانه نعمتهايش به عبادت و نماز مى‏ايستيم.
توجّه به اين «جايگاه» كه ما در مقابل «اللَّه» داريم، دل را نرم مى‏كند، خضوع و خشوع و فروتنى مى‏آورد.
نماز، «ذكر خدا» است. هر چه بيشتر دلمان حاضر و قلبمان متوجّه عظمت خدا و نياز خودمان باشد، نمازمان سازنده‏تر است.
به ياد داشته باشيم، كه ركوع، خم شدن در مقابل عظمت آفريدگار است.
سجده ما، هماهنگى با همه هستى است كه در پيشگاه خدا تسليم و خاضع و مطيع‏اند.
تسبيح ما، هم صدايى با همه ذرات عالم است كه خدا را تسبيح مى‏گويند و سجده مى‏كنند.
تسبيح گوى او نه بنى آدم است و بس‏
هر بلبلى كه زمزمه بر شاخسار كرد
نه تنها ما كه همه جهان، به زبان خاصّ خود، خدا را تقديس و تسبيح مى‏كنند و وجود هر يك نشانه يكتائى، حكمت و قدرت اوست.
هر گياهى كه از زمين رويد
«وحده لا شريك له» گويد حضور قلب، جان نماز است.
بكوشيم كه در عبادتمان، هنگام نماز، جز به خدا نينديشيم، و حواسمان و فكر و دلمان را جاى ديگرى نبريم.
هم به لطفش اميدوار باشيم. و هم از عذابش، هراسان. بين حالت بيم و اميد (خوف و رجاء) باشيم.